نورد، به روش اصلی شکل‌دهی فلزات مذاب، شیشه یا مواد دیگر به شکل‌هایی که در مقایسه با طولشان مقطع کوچکی دارند مانند میله‌ها، ورق‌ها، ریل‌ها، تیرها و سیم‌ها گفته می‌شود.
نورد پرکاربردترین روش شکل دادن به فلزات است و به‌ویژه در ساخت فولاد برای استفاده در ساخت و ساز و سایر صنایع اهمیت دارد.
نورد ممکن است در حالی که فولاد داغ است انجام شود (نورد گرم) یا به صورت سرد (نورد سرد)
نورد گرم؛ این فرآیند شامل عبور دادن فلز بین جفت غلتک‌هایی است که با سرعت یکسان اما در جهت مخالف می‌چرخند و فاصله آنها کمی کمتر از ضخامت فلز است. درجه تغییری که می‌تواند در ضخامت فولاد ایجاد گردد به دمای آن بستگی دارد و گرمای بیشتر باعث افزایش انعطاف‌پذیری فولاد می‌شود.
نورد سرد؛ که در آن میله‌ها، ورق‌ها یا نوارهای فولادی گرم نشده از طریق غلتک‌ها فرستاده می‌شود، معمولاً برای رسیدن به شکل مورد نظر به چندین نورد نیاز دارد. نورد سرد اغلب به دنبال نورد گرم انجام می‌شود و برای به دست آوردن خواص مکانیکی بهتر، ماشین‌کاری بهتر، اندازه خاص، سطح روشن یا گِیج نازکتر نسبت به قوطی نورد گرم انجام می‌شود.
نورد فولاد در سال 1783 توسط هنری کورت به پیشرفت رسید. از زمان کارخانه نورد اولیه کورت که از غلتک‌های شیاردار استفاده می‌کرد، روند و اندازه آسیاب‌ها توسعه مداومی داشته است.
آسیاب‌های مدرن دارای چهار مجموعه غلتک هستند که یکی روی دیگری قرار می‌گیرند و فولاد در یک فرآیند پیوسته از طریق یک مجموعه بین غلتک‌ها هدایت و این فرایند به‌صورت رفت و برگشت انجام می‌شود تا به شکل دلخواه برسد.
آسیاب‌های نیمه تمام، فولاد را به شکل‌های مستطیلی در می‌آورند تا بیشتر تصفیه شود و کارخانه‌های فولاد را آماده برای استفاده در تولید می‌کنند.
[1] Isi.1998.sir brown
